Ik "overtreedt"hierbij mijn eigen "regel".....ik laat hier meer zien dan ik éigenlijk van plan was, maar het is een "stuk(je) van mij"....
Ik heb zojuist de laatste hand gelegd aan het opbouwen van het Franse cafeetje op de school van mijn dochters. Vanavond is de Afscheidsmusical van mijn oudste dochter. "De Trein"heet het stuk......ik heb al wat liedjes gehoord, en natuurlijk zit er ook weer een tranentrekker bij ;).(Floor.....doe mij toch maar die doosjes;)).
Na de zomervakantie zal mijn meisje naar de "grote school"gaan......een half uur fietsen van hier, met het veerpont naar de overkant en fietsen maar, langs drukke wegen en een stuk door "de stad"......
Zoals jullie weten wonen wij in een klein dorp, sociale controle is groot en voor de kinderen een hele veilige omgeving om op te groeien, maar ja....eens moeten ze toch die "grote boze buitenwereld in"....en dat moment komt voor ons DICHTERbij.
Niet meer zomaar de school binnenlopen om te kijken of ze op haar stoel zit en zwaait, niet meer tijdens de pauze stiekem langsrijden en kijken met wie en hoe ze speelt, geen inspraak meer, geen close contact met de leraren, geen....geen...geen....
*SLIK*
Zijzelf maakt zich er nog niet zo druk over, is er zelfs niet al teveel mee bezig, maar ik.......des te meer....
Wat een stap, van een nogal beschermde wereld...
foto's van ons dorp
Natuurgebied Kaldenbroek
Kasteel Kaldenbroek
Het Gebroken Slot
Kerk vanaf de Maasoever
naar de grote stad.......
Natuurlijk zijn al die meiden vóór haar er niet slechter van geworden, hebben ze het allemaal overleefd, en moeten die grieten hun grenzen verleggen. En eerlijk gezegd ben ik ook blij voor haar....dat ze eindelijk kan gaan laten zien wie ze WERKELIJK is.....dat ze meer is dan alleen die Lieke, die nogal verlegen en terughoudend is, die niet haantje de voorste is, die niet van ruzie's houdt, en nooit iemand bewust voor de gek zal houden of pijn zal doen, die heel erg gevoelig is voor een onrustige sfeer......ik gun haar zó een leuke vriendin.....die haar niet voor de lol aan het huilen maakt(gevoelig kind, huilt snel).......iemand die haar leuk vindt om wie ze is, een meisje die haar leeftijd niet VER vooruit is. En zo kan ik nog even doorgaan,....
we weten allemaal dat ze steeds meer op eigen benen gaan staan, en dat dat op deze leeftijd niet altijd even gezellig is;), dat dat gaat met vallen en opstaan, dat je alleen vanaf de zijlijn kunt toekijken, er zo nu en dan als vangnet achter moet gaan staan, maar dat het HAAR leven is en wordt....dat zij recht heeft op haar mening, keuzes en op respect......
Maar wat gaat dat SNEL........het was toch pas vorige week dat staand op de bank haar favoriete liedje "meezong"??? Dat ze me zei dat ik niet hoefde te "heppe"....omdat ze het "zef"kon.......dat ze om meer "moebannan"vroeg(limonade:D).
Poeh, meisjes...ik ga even douchen....en wat drinken....er zit iets in m'n keel!!!!
I want to ask you all to use your translator....this is an emotional post, and translating is a bit difficult right now. If you don't have a translator...this posts is about my girl....she is 12 and is gonna leave this school after summerbreak....tonight is het "goodbyemusical"......and me......I have something stuck in my throat.......can somebody please tell me how te "let go"........
I'm SO proud!!(and worried of course;))
Liefs,
Lynda
Ik heb het liedje voor je opgezocht, en wens je vanavond zakdoeken vol tranen toe.
tranen van geluk, van afscheid, van een tijd die niet meer terug komt...
en je dochter..TOI TOI TOI, en genieten hoor....
Ik lig op m'n rug in het gras
En aanschouw de maan
Ik vraag haar of zij misschien weet
Waarom wij bestaan
Waarom we worden geboren
En straks weer gaan
Maar ze zwijgt
En kijkt me lachend aan
Chorus:
Laat me zien
Waar ik voor leef
Laat me voelen
Wat ik geef
Een moment zodat ik weet
Dat alles niet voor niets is
Dat alles niet voor niets is
Geweest
Je kunt je eigen regels maken en bepalen
Daar in ben je vrij
Het spel begint en dat het eindigt is gegeven
Maar daar blijft het bij
Er is geen schuld maar elke stap heeft consequenties
Voor iedereen
En toch speel je dit spel
Alleen
Oh ik kan maar niet bevatten
Waar en waarom ik hier ben
Zoekend naar een antwoord
Op een vraag die niemand kent
Oh ik wil dit spel best spelen
Maar hoe moet dat
Als ik niet weet wat het doel is
Moet ik dan blind geloven
Dat het zo z'n reden heeft
Dat geen mens mij kan vertellen
Waarom ik dit leven leef
En dat alles hier dus neerkomt
Op vertrouwen
En dat ik net dat gevoel mis
Lieve groet, Cobi
Ach, bij jou is het ook al om te janken....Wat heb je trouwens een prachtige dochter, een heel mooi stuk(je) van jou!
Veel plezier vanavond!!! En wat zul je trots zijn!!!
Nog een tranentrekker (van Marianne Busser en Ron Schröder):
Dag schooltje bedankt - voor al je zorgen
dag schooltje bedankt – nooit meer: tot morgen!
want ’t zit erop, het is nu klaar
we zijn voor het laatst bij elkaar
aan het einde van dit laatste jaar
dag schooltje, bedankt!
Liefs Claudia
super mooi lied!!
En ja deze "afscheidjes' komen vaker voor eerst naar de "grote" school dan werken dan op zichzelf wonen een vriendje, samenwonen, trouwen en dan een kleinkind heerlijk ook voor oma.
Ik ga nu wel heel snel maar als ik achterom kijk lijkt het ook zo snel gegaan maar ik heb er van genoten en geniet nog steeds van mijn twee dochters, schoonzoons en 4 kleinkinderen!!
alle leeftijden zijn leuk hoor al begrijp ik best dat je het er even moeilijk mee hebt komt allemaal goed joh!!
groetjes truus
The link : www.ellos.no
Lieve Lyn, net als jij zit ik ook voor die trein, met nog 1 moeder hebben we deze gemaakt, een treinstel volgens ware grootte !!!
Onze Yvo is een van de muzikanten met iets tekst, ik ben heel benieuwd?
De zenuwen zitten zowel bij hem als mij lekker hoog dus er zullen veel trotse vreugdetranen vloeien donderdagavond. Loslaten, loslaten dat doe je als moeder nooit maar weer 'n stukje voelt als pijn en zal slijten op een speciaal plekje en over 4 jaar stralen we van geluk als het diploma er is!
Toi Toi met de musical en een hele leuke afsluiting toegewenst, xx BB
Moeilijk hè! Hier is vorig jaar jongste naar de middelbare gegaan. Eerst was de school aan het einde van de straat en nu ook hier een half uur fietsen... wat een angsten sta je uit die eerste dagen maar ook.... wat went het snel... Wat wel voor ons scheelt was dat ik in dezelfde tijd verhuisde én weer begon met werken. Maar toch... de tranen zaten ook bij mij heel hoog.... Sterkte en geniet van de zomervakantie... nog even lekker veilig thuis :-)
Vorig jaar ging onze jongste dochter naar de middelbare school, dus het is allemaal erg herkenbaar! Het is echt anders, nu hoor je weinig, je kent amper ouders, de school bezoek je slechts een paar keer per jaar....etc.! Maar gelukkig is ze er gelukkig, net als mijn oudste dochter daar vanaf het begin gelukkig was! En dat is het allerbelangrijkste...!
Maar ja...loslaten is een vak apart en dat blijft lastig! Je dochter is een hele lieve meid zo te lezen, die iemand verdient die ze volledig kan vertrouwen! Ik wens haar toe dat zij zich in haar nieuwe omgeving gaat voelen als een vis in het water!
Jij sterkte...maar ook genieten vanavond hoor!
Lieve groetjes, Ingrid
What a nice post Lynda!!! Enjoy these faboulous emotions...you are right to be proud...and that's wonderful!!!
Big hugs
Vale
De tranen lopen hier over mijn wangen, maar dat ligt ook aan mijn emotionele toestand, denk ik. Je verhaal is zo herkenbaar, ook al zijn mijn kinderen nog een stuk jonger. Ik herken mijn oudste ( Yoran 6 jaar) ook zo in wat je schrijft. We moeten allemaal gaandeweg leren loslaten en dat valt niet mee! Maar je wilt zo graag dat het ze goed gaat. Heb vertrouwen, volgens mij ben je een supermoeder. En nu ga ik eerst mijn kinderen nog een welterustenkus geven...pfff!
Achhhh gossie .....niet doen dit hoor.............zo zielig...word ik jankerig van.............lieffie kom eens hier...............een dikke knuffel van mij..................kus Ria......
Hoi Lynda,
Een brok in mijn keel....pfoe wat lijkt me dit moeilijk, wij hebben met onze oudste nog 1 jaar lagere school te gaan, na de vakantie gaat ze naar groep 8, maar ik kan er nu al tegen op zien dat ze naar de midelbare gaat..
Veel sterkte met alles, kan me voorstellen dat het moeilijk is en dat je je zorgen maakt, loslaten is het moeilijkst wat er is volgens mij, je wilt ze zo graag overal tegen beschermen...ik herken het helemaal!
lieve groet,
Yolanda
en wat deventer betreft: gewoon een keer doen (kom je toch gewoon ook even bij mij op bezoek? :-) )
Hoi Lyn,
Wat een mooi stukje heb je geschreven, kan me voorstellen dat dit moeilijk is. Was het vanavond leuk? In ieder geval een hele fijne zomervakantie! Liefs Roels
achhh..... Lynda.....
alweer een hoofdstuk voorbij,
Ja ook kleine meisjes worden groot.
Het is allemaal zo herkenbaar
En volgens mij doen ze het erom, dat er altijd weer zo'n tranentrekker bij zo'n musical zit ;)
Hopelijk heb je genoten vanavond.
Liefs Cobi
Wat mooi om dit "stukje van jou" te lezen. Kan me helemaal voorstellen hoe het moet voelen, al is die van mij nog niet zover. Ik vind het een van de moeilijkste dingen die er zijn...loslaten... maar het hoort erbij he en gelukkig groeien we er langzaam in mee.
Ik hoop dat je genoten hebt gisterenavond, met een lach en een traan!
Hallo Lyndia.
Wat een mooi emotioneel stukje heb je geschreven met een prachtig lied erbij.
Heb met je te doen.
Ja 't is waar; kleine meisjes worden groot. (ik herken je gevoelens)
Maar je zult genieten als je ziet hoe ze het straks doet.
En Lieke heel veel geluk straks op je nieuwe school....Spannend hoor.
Groetjes Marga
Hallo Lyndia,ik schiet even vol nu ik op je blog zit en je kaarsje voor ons zie branden wat een ontzettend lief gebaar,het wordt me even te veel en,ziet met tranen in mijn ogen dit te typen,dank je wel,lieverd ook voor je reacties op onze blog.Helaas kan mijn broer niet meer beter worden.Het is gewoon afwachten,kan ook niet inschatten momenteel hoe lang het gaat duren,hij is een enorme vechter maar zijn lichaam is gewoon op.
Lieve groetjes Inka
Ik kan
Good Morning Lynda! I love coming to your blog every morning, it's a breath of fresh air, thank you! Have a wonderful day!
Lots of love
Kristin
Hoi Lynda,
Ik zit hier met een brok in mijn keel. En inderdaad wat gaat de tijd toch snel.... veel te snel. Gelukkig hebben wij nog even ze is pas 4 maar zelf ik vind het snel gaan nu ze op de basisschool gaat. Ik weet zeker dat je straks heel trots op haar zult zijn en dat het allemaal vanzelf gaat. Iedere fase is leuk en probeer er straks ook een beetje van te genieten als ze zich gaat ontwikkelen. En voor Lieke heel veel succes en vooral ook veel plezier op je nieuwe school. Lieve groetjes Ingrid PS: bedankt nog voor je mooie stukje over mijn winkel.
Nee, meehuilen zal ik niet...omdat ik weet dat jou mams er nét zo over gedacht, gevoeld en meegeleefd heeft.
Elke mama die haar kind los moet laten moet een traantje wegpinken en loslaten en dat is het allermoeilijkst in een mama leven, minder controle, eigen wegen zoeken, paden achter zich laten, nieuwe ervaringen op doen en hopelijk alleen de leuke!!
Ze is er aan toe, zo moet je maar denken, en t zal net als vroeger ook gaan met vallen en opstaan alleen ja dan heb je zelf de touwtjes in handen en owwwwww ik weet hoe je t vind om die touwtjes te laten vieren...
Nee ik huil niet mee maar ik weet wel dat je een lieve mama bent en dat je nu wéér een beetje los moet laten...
Kus vj Zus!!
Oh hoe herkenbaar...
Dat is de eerste keer naar de kleuterschool..
En dan opeens naar de "grote school"
En tja daarna komt de middelbare school,ach welke moeder voelt dat niet,...ikke ook dus.
Hoewel het voor mij al een tijd geleden is..
Weet nog dat we gingen verhuizen naar Assen dus de jongste zou hier de HAVO verder volgen klas 3 wel te verstaan,en ik ging ff mee om kennis te maken,en opeens zei de directeur u kunt wel gaan hoor Steffie gaat met mij mee naar d'r klas...
En zelfs toen (ze was 16 moest ik een traantje weg pinken)
Nu is de oudste alweer 4 jaar de deur uit,en ook die tijd komt dus eenssssssss.
Maar al met al is het goed,daar voed je ze voor op om ze los te laten.
Ook al is dat soms heeeeel moeilijk.
Maar kom op meid,geniet van het groot worden ook dat zijn mooie tijden
dikke knuffel karin
Loslaten doet pijn want het liefst heb je haar nog dichtbij onder handbereik. Het gaat vast lukken: ze zal haar weg gaan zoeken en veranderen in een prachtige jonge vrouw waar je trots op zal zijn. En weet je waarom? Ze heeft een heel warm 'nest' waar ze veilig is en liefde krijgt en vanuit dat 'nest' zal ze sterk genoeg zijn om haar vleugels uit te slaan.
Och wat een lief verhaaltje heb je geschreven over het loslaten,het gaat vast allemaal goedkomen lieve Lynda en ohh dit liedje...slik...
Ow en de buurman is begonnen en gaat opeens als een speer,lieve groetjes Joke.
Ach ja, kleine kinderen worden groot. En dit is het begin nog maar. Er komen nog zoveel van die momenten. Loslaten doet pijn maar je moet ze wel loslaten omdat ze moeten leren in de grote mensen wereld te leven. En ik denk dat ze bij jou ook uit een warm nest komen en daar komen ze altijd graag terug.
lieve groet Lia
Prachtig stukje over jezelf. Ik kan me zo voorstellen dat het moeilijk is om je kind los te laten zeker als de overstap zo groot is naar de "grote" wereld! Maar het komt allemaal goed maar dat weet je zelf ook natuurlijk wel.
Hoe was het toneelstuk? Kan me het zelf nog herinneren als de dag van vandaag! Is de doos op?
Hier kom je als ouder trouwens na dag 1 van de lagere school de klas van je kind niet meer binnen en spreek je de leraar of lerares dus alleen op afspraak. Vreselijk moet er niet aan denken maar dat staat ons nu te wachten in september met de oudste.
Sterkte meid maar je zal zien het komt allemaal goed.
Dikke cyber knuffel van mij uit het Zuiden
Niksen, uh wat is dat??????
xxx
I want to send a heart to you and your daughter...
Greetings from Austria, you`ve got a beautiful blog!
Nora
Lynda, het komt allemaal wel goed met de meisjes!! Ik vind ook dat onze kids zo vlug groot en volwassen en zelfstandig worden. Onze oudste van amper 9 is ook al meer bij vriendinnen dan bij ons thuis (denk ik soms). Maar het hoort erbij, die weg naar zelfstandigheid en een eigen leven. Hou je taai, Kopf hoch en smile,
liefs, Marjolijn
Een reactie posten