De dag nadat...

ik met Katja, met de meest roze boodschap die je een mens kunt geven, bij een ons dierbaar persoon binnenstapten om haar te verrassen(namens een tiental gelijkgestemde dames) en vooral duidelijk te maken dat ze bijzonder is, dat je als je liefde geeft je liefde terug krijgt(zo zou het moeten zijn he, vandaar alles roze;)). 

Ik me fleurig kleedde want het was immers ter ere van haar verjaardag, en helemaal hyper van de opwinding Noordwaarts in ons landje toog.

Ik later die middag met een voldaan gevoel huiswaarts keerde omdat het ons duidelijk was,.....MISSIE GESLAAGD;).

Ik me wéér eens realiseerde dat "geluk"in een klein hoekje zit, je de wereld zelf mag kleuren, en dat wat er ook gebeurt, je humor, positiviteit en gevoel van saamhorigheid je een héél eind brengt.......

Ik mijn blog (en dan vooral ook de muziek) het "zwijgen"had opgelegd, ik mijn hoofd, net als vele anderen op deze wereld diep boog uit respect en medeleven met "Japan".

....................................................

Die dag is vandaag......en ik laat alles nog eens de even "voorbijkomen".......

"altijd vrolijk"....."vol energie"...."irripositivo"......dat zijn dingen die mensen snel aan mij toeschrijven. En niet geheel onterecht misschien, want dat is wat ik laat zien in mn blogjes en m'n Tweets. Maar ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat NIEMAND, waar dan ook , altijd een eeuwig vrolijk en grappig is, niemand nooit eens het hoofd laat hangen omdat het even niet lukt, niemand niet eens diep zucht met de gedachte hoe wat en waar?

Er kwam een opmerking gisteren, van en hele lieve en gevoelige dame, en ze schoot zomaar dwars door m'n "muurtje".......

Een muurtje dat ik uit zelfbescherming soms even om mn hart zet, een muurtje heeft een deurtje, dat dan weer wel, maar door dat deurtje laat ik binnen wat ik wil en wanneer ik wil. Dat muurtje kan bij sociale contacten erg snel verbrokkelen, maar ik kan het ook héél hoog op willen metselen omdat ik niet "geraakt"wik worden...om welke reden dan ook.

Klinkt dit zinnig?

Wel, die opmerking van gisteren ging natuurlijk over de Bloggers day of silence....we waren met zn allen stil....stil.......heel stil........althans dat is wat je doet, zo is het "gebruik"

Maar lieve Elisabeth, ook ík wil eigenlijk niet stil zijn, ook ik ben boos, woedend zelfs, verdrietig maar onmachtig, zelfs een gevoel van paniek(want wat als en stel dat....)

gebeurtenissen als dit kunnen mij compleet uit mn doen meppen....me het gevoel geven dat de wereld héél groot is en héél hard en "boos".....me het gevoel geven dat ik de mijnen moet beschermen of misschien zelfs af moet schermen van die wereld, me onpasselijk maken, hartverscheurend als je denkt aan je eigen kinderen bv.

..................................................

ik bedenk me, de wereld is dan misschien hard, maar ook rond, en we zullen met z'n moeten zorgen dat de wereld blijft draaien. Dus hoe moeilijk ook, en hoe "oneerlijk" dat misschien voelt......de wereld moet door, en wij ook.

Me overgeven aan dat gevoel van woede zou me enorm uit mn balans halen en daar heb ik en de mensen om mij heen(want eerlijk is eerlijk, alles begint bij jezelf) helemaal niks aan!

Dus ik zwijg, ik zwijg uit respect en medeleven, ik zwijg omdat ik het anders ook niet weet,(onmacht) ik zwijg omdat ik anders ga huilen(verdriet) of onredelijke vragen ga stellen(woede).

Mijn stilzwijgen was oprecht(net als dat van al die anderen).....maar.....iedereen mag dat op haar/zijn eigen manier doen. Niks is omkaderd, en gevoelens al helemáál niet.

Dus vandaag...de dag nadat.....richt ik me graag ook weer op de dingen om me heen, maar

gun ik ze in Japan natuurlijk ook hoop en leven.....

Hoop ik met héél mijn hart dat het in Japan niet nóg erger zal worden dan het al is, en dat mijn(hoe "egoistisch"kan een mens zijn?) toch stiekem toegeslagen "wat als en stel dat"vragen geen werkelijkheid worden, probeer ik in het NU te staan, en mn hart gewoon open te laten staan voor de kleine dingen, de mensen van nu, hier en daar binnen te laten...

Hoop ik dat de schoonheid van Japan, niet verloren zal gaan, elke keer als ik naar m'n roze bloesem kijk, die me zo sterk doet denken aan de bloesem van een Japanse kers....

Blijf ik streven naar de juiste combinatie van zoet(goed)...

en "spicy"(pittig) leven.

Maar hoop ik het allermeest dat mensen elkaar blijven steunen, waarderen, respecteren, accepteren, communiceren, verrassen, stimuleren en inspireren(welke vergat ik??;))

Probeer ik van elk "negatief"iets positiefs te maken, en soms zit dat mee...en soms heel erg tegen. Maar als wij op deze wereld elkaar hoe dan ook blijven "liefhebben" en "verzorgen"......weet ik zéker dat het goed komt/blijft....hier.....Japan.....

Dit is wat ik deed/doe vandaag....de dag nadat....vindt me naïef, vindt me kortzichtig...dat mag....:)....ik vindt dat niet erg!

Liefs,

Lynda

To all my foreign friends.....I'm so sorry but I wasn't able to translate today's post...why not?

It's about emotions, feelings, and balance.....it's what keeps me going....and that is SO hard to translate it in the right "tone"....so if you want to know, please find a translator, and if not....just enjoy the pictures!;)